DNS

DNS jako książka telefoniczna

Najprościej i obrazowo rzecz ujmując, DNS jest jak książka telefoniczna, która tłumaczy przyjazne dla użytkowników mnemoniczne (asemblerowy kod–słowo) nazwy hostów na adresy IP. Na przykład domena semhouse.com tłumaczona jest na adres 185.253.213.10. Trzeba tylko wprowadzić jedną korektę do tej metafory. W przeciwieństwie do wysłużonej książki telefonicznej, różni użytkownicy mogą jednocześnie otrzymywać różne tłumaczenia tej samej domeny.

System nazw domen jest ważnym elementem funkcjonalności Internetu od 1985 roku. Deleguje odpowiedzialność za przypisywanie nazw domen i mapowanie tychże poprzez wyznaczanie serwerów nazw. Administratorzy sieci mogą z kolei delegować zarządzanie subdomenami innym serwerom. Mechanizm ten zapewnia jednocześnie rozproszoną i odporną na błędy usługę – dzięki temu uniknięto centralnej bazy danych. Schemat działania po wpisaniu adresu domeny przez użytkownika jest bardzo prosty:

– połączenie z lokalnym serwerem DNS,

– prośba o przetłumaczenie nazwy domeny na adres IP,

– lokalny serwer DNS przesyła zapytanie o IP do jednego z głównych serwerów,

– serwer główny przekazuje IP serwera z szukaną końcówką domeny,

– lokalny serwer DNS przekazuje użytkownikowi szukane IP,

– następuje połączenie użytkownika z wybranym IP.

DNS.NASK.ICANN.IANA

Oczywiście DNS jest administrowane przez określone instytucje. W Polsce to popularny NASK (Naukowa i Akademicka Sieć Komputerowa – Państwowy Instytut Badawczy), który zresztą odegrał istotną rolę w podłączeniu naszego kraju do Internetu (historyczne połączenie z 17 sierpnia 1991 r.).

Na świecie do najważniejszych instytucji tego typu zaliczyć należy ICANN (Internet Corporation for Assigned Names and Numbers ), która zarządza domenami i serwerami DNS najwyższego poziomu (TLD). Drugą organizacją jest IANA (Internet Assigned Numbers Authority), autonomiczna część ICANN. Zadaniem IANA jest zarządzanie domenami najwyższego poziomu oraz ogólny nadzór nad całym mechanizmem DNS. Warto dodać, że założycielem IANA był „bóg Internetu” (choć on sam uważał, że w Internecie Bóg nie istnieje, a całość działa dzięki współpracującym ze sobą ludziom), legendarny Jon Postel. To on wymyślił strukturę nazw domen, używanie kropki jako separatora członów nazw domenowych, protokół SMTP oraz – co najważniejsze w tym kontekście – DNS. Postel był autorem wielu dokumentów typu RFC, część z nich przekształconych w oficjalne standardy sieciowe. W RFC 793 z września 1981 roku, stanowiącym standard działania Internetu, w punkcie 2.10 określił zasadę działania protokołu TCP (Transmission Control Protocol): be conservative in what you do, be liberal in what you accept from others (bądź konserwatywny w tym, co robisz i liberalny w tym, co odbierasz od innych). TCP ze względu na swoją niezawodność, bezpieczeństwo i prywatność zastąpiło UDP (User Data Protocol), który wcześniej był wykorzystywany przez DNS.

Najpopularniejsze wyniki DNS

Serwer nazw DNS jest serwerem przechowującym wyniki DNS dla domeny, odpowiada na zapytania do swojej bazy danych. Najpopularniejsze wyniki przechowywane w wynikach bazy danych to:

• SOA (Start of Authority, informacje o strefie DNS, główny adres serwera DNS),
• Adres IP,
• SMTP (Simple Mail Transfer Protocol, protokół komunikacyjny określający przekazywanie poczty elektronicznej),
• NS (Name Server),
• PTR (Pointer Record, wyszukiwanie wsteczne),
• CNAME (Canonical Name, aliasy nazw domen).

DNS można szybko i przejrzyście aktualizować, co pozwala na zmianę lokalizacji usługi w sieci bez wpływu na użytkowników końcowych, którzy nadal używają tej samej nazwy hosta. DNS w swojej budowie odzwierciedla strukturę odpowiedzialności administracyjnej w Internecie.

DNS – najczęściej zadawane pytania